วสันต์อนธการ

-วสันต์อนธการ-

เรื่องราวของ กู้หมิงจิว นักพรตสาวที่เดินทางมาตามล่าปีศาจพร้อมศิษย์พี่ในเมืองหลวง

ระหว่างนั้นบังเอิญนางได้พบกับนักล่าปีศาจอีกคนที่กำลังออกล่าปีศาจอยู่

ไม่เพียงได้พบ นางยัง ล่วงเกิน คนผู้นี้นับครั้งไม่ถ้วน จนเขาไม่ยอมให้อภัย

กว่าจะรู้ตัวว่ากำลังหาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเอง และต้องเข้าไปพัวพันกับเรื่องราวในราชสำนักและวังหลวง

กลายเป็นหนังหน้าไฟ ถูกเหล่าสนมนางใน และ เหล่าขุนนาง ยกขบวนกันมาหาเรื่องนางไม่เว้นวัน

ถึงตอนนั้นนางก็ได้แต่ทอดถอนใจว่าครั้งนั้น  ครั้งโน้น ครั้งนี้… นาง ไม่ควร ล่วงเกินคนผู้นั้นเลยจริงๆ!

---

ศิษย์น้องรักษาตัวด้วย?

“ศิษย์พี่ ท่านคงจำได้ดี ก่อนเราออกเดินทางจากสำนักอาจารย์สั่งไว้ว่าท่านต้องปกป้องและคอยอยู่เคียงข้างห้ามทอดทิ้งข้า”

พอศิษย์พี่ได้ยินนางเอ่ยเช่นนั้นก็ยืดอกก้าวออกมา “แน่นอน ในฐานะศิษย์พี่ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องปกป้องเจ้า”

กู้หมิงจิวมองศิษย์พี่ด้วยแววตาซาบซึ้ง ระหว่างกำลังซึ้งใจ คนที่นั่งฟังอยู่ก็เอ่ยว่า...

“ได้ เช่นนั้นเจ้าก็ถูกตอนเป็นขันที เพราะวังหลวงมีกฎว่ามีเพียงขันทีเท่านั้นที่จะเข้าไปในวังหลังได้”

สิ้นประโยคนั้น พอนางหันกลับไปมองก็พบว่าศิษย์พี่ที่เคยยืนเคียงข้างนางด้วยท่าทางมั่นคงดุจหินผานั้นถอยกรูดไปยืนที่หน้าประตูแล้ว!

“ศิษย์พี่ ท่านจะทอดทิ้งข้าหรือ หรือท่านจำคำพูดอาจารย์ไม่ได้แล้ว?”

“แต่...แต่อาจารย์ไม่เคยบอกไว้ว่าข้าจะต้องถูกตอนนี่นา!”

“ก็แค่ถูกตอนไม่ใช่หรือ” อย่างไรศิษย์พี่ก็เป็นนักพรต ไม่ใช่ตลอดชีวิตคิดแต่หาทางหลุดพ้นจากความทุกข์หรอกหรือ จะสนใจไปใยว่าถูกตอนหรือไม่ถูกตอน?

“จะ...เจ้าไม่เข้าใจ!” ศิษย์พี่ซึ่งบัดนี้หน้าซีดราวกับศพมีสีหน้าอัดอั้นราวกับจะร่ำไห้ออกมา

นางเตรียมจะอ้าปากปลอบโยนศิษย์พี่ของตนอีกสักประโยค คนผู้นั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราวกับเรื่องที่พูดถึงไม่ได้สลักสำคัญเท่าใดนัก

“ได้ยินว่าขั้นตอนในการตอนนั้นเจ็บปวดยิ่งนักโดยเฉพาะในบุรุษที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว บางคนถึงกับทนไม่ไหว สิ้นใจตายไประหว่างนั้นก็มี”

“ศิษย์...” นางเพิ่งพูดได้เพียงเท่านั้น ศิษย์พี่ผู้แสนดีของนางก็เผ่นแน่บออกจากห้องไปแล้ว

เขายังตะโกนบอกนาง “ศิษย์น้องรักษาตัวด้วย!”

กู้หมิงจิวได้แต่อ้าปากค้างมองตามแผ่นหลังศิษย์พี่ของนาง...ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมามองบุรุษที่นั่งเอามือเท้าคาง ท่าทางผ่อนคลายแต่กลับจ้องมองนางพร้อมรอยยิ้มน่ากลัว

เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตนทำกับเขา เสร็จกัน! นางถูกเขาถลกหนังออกมาทำพรมเช็ดเท้าแน่!

---

ณ เชิงดอย

4.06.66